Druk druk druk....

Ieder jaar eind mei moet onze licentie voor de pre-schooltjes vernieuwd worden. Daarvoor krijg ik documenten van de "licensing officer" die ik dan moet invullen. Ieder jaar komt er wel een document bij. Het zogenaamde "program plan" kan worden gedownload van de website van de Alberta Government en alles gaat volgens de Licensing Regulation. Daar heb ik geen moeite mee. Maar nu komt het. Ieder jaar, tweemaal per jaar, komt de licensing officer de schooltjes inspecteren en het zal niet zo zijn of ze vindt wel iets dat niet goed is.Nu moet ik ook zeggen, dit is al de derde licensing officer sinds ik deze baan heb, kennelijk is die baan een slijtageslag. Dus nieuwe licensing officer, nieuwe regels. Zo kwam ze in het najaar met iets waarvan ik vroeg "en waar had ik dat kunnen vinden want dat staat niet zo helder omschreven in de regulation?" Daarop keek ze me aan en kreeg ik een vaag antwoord zonder mij een echt antwoord te geven. Dan weet ik het al: een ieder probeert "roomser te zijn dan de kerk" en maakt eigen regeltjes, en wij als schooltjes moeten meedansen. Daar heb ik moeite mee want het is voor het personeel altijd een stressvolle periode als ze komen, en dat hoeft niet nog stressvoller te worden. Daar komt bij dat het een juffrouw is van een jaar of 25 en die zal mij vertellen hoe ik mijn werk moet doen? Maar ik blijf beleefd en houd mijn mond, maar inwendig kook ik, want het is duidelijk dat wij ons uiterste best doen om alles zo goed mogelijk te doen. Een ander aspect van die inspectie is een brandinspectie die jaarlijks gedaan moet worden. Wij deden dat altijd in September, maar vorig jaar mei kwamen ze ineens met de mededeling dat er een recente brandinspectie gedaan moest worden, voor 31 mei (en op dat moment was het 7 mei). Ik merkte meteen op dat dit niet in de Regulation stond, er moest jaarlijks een brandinspectie gedaan worden, nou de onze was in September. Nee, haar baas zei dat het binnen zes maanden voor vernieuwing van de licentie moest. Ik ben maar niet in discussie gegaan want ik ken mezelf en dan komen er erg donkere wolken richting Grande Prairie (daar zijn ze gevestigd) en dat is niet goed voor mijn PR. Dus ik bel de brandinspecteur. Nu woedden er op dat moment overal bosbranden dus de brandweer had wel wat anders te doen dan naar de pijpen van de licensing officer te dansen. Dat was in High Level. In Fort Vermilion en La Crete bleek dat degene verantwoordelijk voor de inspecties ontslagen was en er was geen opvolger. Tja, jammer dan, dus geen inspectie. Dus ik deel mede aan de licensing officer wat er speelt. Dan moest er maar een inspecteur uit Peace River komen (dat is vier uur hiervandaan en de eerstvolgende grote plaats), zei ze. Hallo, had je me niet gehoord? Bos-bran-den!!! Dus geen inspecteur. Trouwens, die goede man hebben we vorig jaar gehad en dat duurde zes weken totdat die kwam. Mijn tijd begon inmiddels te tikken,ik had nog twee weken tot 31 mei. En sorry, als er niemand is ga ik me niet druk maken, dan moeten ze maar een uitzondering maken. Ha nee, dat was te gemakkelijk gedacht. Er moest toch iets gebeuren. Voor High Level slaagden we erin een rapport boven tafel te halen dat voldoende geldig was. Voor Fort Vermilion en La Crete nam ik contact op met de gemeente, daar kreeg ik te horen dat er dit moment niemand was maar iemand kon wel komen kijken. Goed zo, dat is fijn. De goede man rijdt daarna van Fort Vermilion naar High Level om mij een brief te geven (waarom hij 'm niet emailde snap ik niet) en die email ik naar de licensing officer. Inmiddels is het 30 mei. Irene is "off the hook", alles is geregeld. Nee, te vroeg gejuicht, want er staat niet in de brief dat alles in orde is, er staat alleen in dat er een inspectie is geweest. Pfffff, dus ik de goede man weer opgebeld en hij stuurt me een email die ik doorstuur naar de licensing officer. Inmiddels is het 31 mei 16:00 uur, ik heb nog een uur. De stress zit hoog, niet vanwege de inspectie maar vanwege de nukkige opstelling van de licensing officer. Dan krijg ik te horen dat dit "voor deze keer" goed is. Ja daag, tot volgend jaar. Dat was vorig jaar.

Dit jaar zorgde ik ervoor dat de brandinspectie begin mei werd aangevraagd. De brandweer in High Level zou 28 mei komen, daar heb ik over gebeld, een uitgebreid bericht op de voicemail achtergelaten dat dit eerder moest en dat ging helemaal goed. In Fort Vermilion vergat het personeel de inspecteur te bellen dus ik heb ze op het hart gedrukt dat dit "gisteren" moest gebeuren of we kwamen in de problemen. Goed, er werd een datum afgesproken maar dat werd afgezegd door het personeel vanwege omstandigheden. Toen zou hij afgelopen maandag (26 mei) komen. Dan moet er nog een rapport komen en dan wordt het weer spannend. Hij kwam 26 mei niet. Ik belde hem 27 mei en hij zou de 28e komen. De 29e smste mijn personeel mij dat ze het rapport naar mijn kantoor gefaxt hadden. Intussen had ik al een pakket papieren ingevuld en dat opgestuurd, want de brandinspectie is niet het enige. Dat is een hele batterij vragen met "geef aan hoe u voldoet aan de eis om te werken aan de sociale, emotionele, creatieve en intellectuele vaardigheden van kinderen". En ook "geef aan welke methode het personeel gebruikt om de kinderen te observeren". ??????? Maar goed, ik vul ieder jaar zo'n beetje hetzelfde in al verander ik wel de tekst ieder jaar. Het formulier had ik van de website gehaald, dan mag je verwachten dat het 't juiste formulier is. En je raadt het al: ik krijg een email dat ik het op het verkeerde formulier heb ingevuld, ze stuurt de juiste formulieren mee. Of ik het opnieuw wil doen (niet dat ik een keuze heb). Het lijkt Defensie wel, daar waren ze ook sterk in. Nee, uw declaratie is op het verkeerde formulier ingevuld dus we kunnen u niet uitbetalen.... Tja, overheid. Goed, Irene springt weer door de hoepel en vult het formulier opnieuw in. Dan krijg ik het terug met een aantal andere opmerkingen: dit staat er niet in, dat staat er niet in. Ik moet ook een aantal beleidslijnen uit ons Policy and Procedure Manual meesturen en nee, dit staat niet in die Policy. Nee druif, dat staat in een andere policy die ik ook heb meegestuurd. "Lezen is moeilijk" zei mijn moeder lang geleden en daar denk ik vaak aan als ik dan zo'n email krijg. Want het was duidelijk dat ze het niet gelezen had. Toegegeven, ik had ook een paar dingen vergeten. Goed, ik breng de wijzigingen aan, scan het hele pakket opnieuw om maar volledig te zijn en email het weer. Dan krijg ik weer de opmerking dat ik niet heb aangegeven "welke methode het personeel gebruikt om de kinderen te observeren". Nu moet ik erbij vertellen dat ik erg druk geweest ben de laatste tijd: half mei naar Slave Lake, dat kost me anderhalve dag. De week erna de hele week naar Edmonton. En afgelopen week naar Grande Prairie voor training, ook weer anderhalve dag. Ik was moe en als ik moe ben is mijn gehalte geduld en verdraagzaamheid op een laag peil. Ik had - voordat ik naar Grande Prairie ging - alles voor de tweede keer ingestuurd en 's avonds in het hotel mijn emails nagekeken en ook die van de licensing officer gelezen waarin stond dat ik WEER e.e.a. moest wijzigen. Ik had nog een paar uur als ik terugkwam uit Grande Prairie... 's Nachts dacht ik na over wat ik zou opschrijven want ik had volgens mij alles erin gezet wat nodig was, dus ik zou schrijven:"Het personeel gaat op de knieën zitten zodat ze op ooghoogte de kinderen kunnen observeren. Ze zitten er voortdurend bij en het is niet toegestaan naar het toilet te gaan...." Als ik dat doe gaat er iets niet goed, geen goed idee en het hield me ook nog uit mijn slaap. Vrijdagochtend gaat ineens het licht aan: ze wil weten hoe het personeel met de kinderen omgaat als ze 's morgens opgehaald worden met de bus en later weer teruggebracht. Dus ik beschrijf minutieus hoe de kinderen de bus binnenkomen, hoe het personeel voortdurend de kinderen in de gaten houdt en hoe de kinderen de bus verlaten. Bingo!!! Vrijdagochtend stuur ik alles op en dan is alles goed. We kunnen weer een jaar vooruit.

Zoals gezegd was ik twee weken terug in Edmonton. Ik wilde ook winkelen want ik heb drie bruiloften deze zomer, waarvan een Mennonite bruiloft. Dat is een streng religieuze groep, en de jurken die ik heb kan ik daar niet aan. Het moet iets zijn tot onder de knie, schouders en bovenarmen bedekt, en geen zichtbaar decolleté.... Tja, dat heb ik niet. Dus ik ga winkelen in Edmonton. Ik pas de ene na de andere jurk. De meesten zijn te kort, en de lange jurken die ze hebben, zijn meer een soort strandjurken met spaghettibandjes. Dat is het ook niet. Bovendien draag ik zoiets ook nog eens nooit dus dat is zonde. Nee, na minstens tien jurken gepast te hebben, twee uur verder, ga ik terug naar het hotel. Dan toch vrijdagochtend maar even naar de West Edmonton Mall. Daar ga ik naar een winkel waarvan ik weet dat-ie wat duurder is maar waar ik waarschijnlijk wel kan slagen. En ja hoor, ik vind daar een mooi linnen pak, jasje met rok en ook een lange broek. Een paar topjes erbij en klaar ben ik. Jasje met broek kan ik aan naar de Mennonite bruiloft, rok kan ik altijd wel aan, bijvoorbeeld als ik een vergadering heb, of een conferentie. Dit is vrij tijdloos, doe ik jaren mee. Als ik bij de kassa sta zie ik een andere klant in een prachtige jurk. Zo'n jurk wil ik ook wel. Ik heb mooie jurken voor een bruiloft, maar een van die jurken heb ik gedragen naar een bruiloft van een zusje van een dame die dit jaar gaat trouwen. Dat is een vrij opvallende jurk dus ik moet iets anders. Ik heb nog twee andere, ik zie wel, ik heb nu geen zin meer om nog een keer iets te gaan passen. Ik ga naar huis. Een andere keer. Na de volgende paycheck.

Thuis gaat alles goed met iedereen. Laatst had ik net warm eten gemaakt en ik had nog wat over om de volgende dag mee te nemen naar mijn werk. Dat stond op het aanrecht af te koelen. De honden zijn nu ook 's nachts buiten, maar soms komen ze binnen om te eten, want dan kan mijn oudste hond in alle rust buiten eten zonder dat haar eten afgepikt wordt. Dus je voelt 'm al aankomen. Ik ben binnen, maar moet even naar buiten. Jaeger gaat met me mee, Alex blijft in huis. Even flitst het door me heen "lunch op aanrecht en Alex in huis" maar ik ben te druk. Als ik na 20 minuten weer in huis kom liggen er twee koekenpannen op het hondebed, netjes schoongelikt. Ernaast ligt een plastic bakje dat mijn lunch bevatte. Ik hoop dat het smaakte. Alex ligt me erg schuldig aan te kijken maar ik kan er niks aan doen, ik schiet enorm in de lach want het is mijn eigen schuld, ik weet dat hij dit doet. Ik heb van de winter een keer expres iets op het aanrecht laten staan en er een camera bij gezet. En toen weggegaan. En ja hoor, je kon precies zien dat die grote zwarte hondekop steeds dichter bij de camera kwam, je hoorde het gerommel van de pannen. Dat doet alleen Alex.

De moestuin is gedeeltelijk ingezaaid (de rest moet nog), het regende vanavond en het ziet ernaar uit dat we nog meer krijgen, dus "groeizaam weer". Tot schrijfs maar weer!