Hoe vijf weken voorbij vliegen

"Time flies when you are having fun."
Nou dat gold zeker voor Heidie en mij. Heidie arriveerde 26 juli op Calgary Airport en gisteren heb ik haar weer weggebracht. Ik weet niet waar die 5 weken gebleven zijn maar ze vlogen voorbij.

ZUIDOOST ALBERTA
Nadat ik Heidie had opgehaald op het vliegveld zijn we twee weken gaan kamperen (met tent en hond, Alex). In eerste instantie zijn we door zuid-oost Alberta gegaan, via Drumheller (dinosaurus-gebied) naar Cypress Hills. Wat is het daar mooi! Ik wist helemaal niet dat Alberta ook "Badlands" had: uitgesleten gesteente met daarin verschillende lagen, prachtig! We hebben er menige wandeling gemaakt. Na de eerste avond in een hotel (even Heidie laten bijkomen van de vliegreis en het tijdsverschil) gingen we de volgende avond kamperen. Met enige moeite vonden we een camping en toen ik daar registreerde werd mij verteld "The mosquitoes are free". Ik besteedde daar niet al te veel aandacht aan want hier in het noorden hebben we ook muggen, zo erg kan het niet zijn. Nou, dat pakte even anders uit: we waren laat, toen we eenmaal de tent opgezet hadden was het pikdonker. Toen moesten we nog koken. We hebben courgette met mug, vlees met mug en salade met mug gegeten (we konden het toch niet meer zien). Gratis proteine dus. De volgende ochtend hebben we heeeeeeel snel de tent afgebroken en zijn gauw weggegaan. Gelukkig was er op de volgende camping in Cypress Hills geen mug te bekennen.
Vanuit Cypress Hills zijn we even de provinciegrens overgegaan naar Saskatchewan, dan kon Heidie ook zeggen dat ze daar geweest is. Voor mij was dat ook voor het eerst. Even rondgekeken in Maple Creek en toen de echte grens over naar de V.S. Tot onze verbazing konden we bij de grens zo doorrijden, ook al hadden we een aangebroken fles Heidelikeur in de auto (dat hebben we keurig gemeld). Eenmaal in de staat Montana zijn we westwaarts gegaan, naar Glacier Park.

GLACIER PARK
We kwamen in een fikse regen en hagelbui terecht, zo erg dat ik dacht dat de hagel door de voorruit zou gaan. Maar dat ging gelukkig goed. Het was wel prachtig om te zien, al dat natuurgeweld met regen, onweer, bliksem en hagel. Vooral als je rustig op een parkeerplaats staat te wachten tot het voorbij is, want doorrijden was onverantwoord. Aan de linkerkant was het heel donker, aan de rechterkant klaarde het op en daar moesten we heen. Toen we dan ook eenmaal bij de camping Cutbank Creek aankwamen was het droog. Maar helaas, geen campingplek, totdat Heidie mij waarschuwde dat een jonge vrouw ons stond te wenken. Zij en haar vriend waren met een bestelbus en sliepen in de bus. Wij konden onze tent op de plek zetten die voor de tent bestemd was, ze kookten ook nog voor ons en dan konden wij die plek houden want zij gingen morgen weg. Hoe aardig!!! We hebben heel gezellig met deze mensen zitten babbelen. Ze kwamen uit Alabama (met en heel sterk zuidelijk accent) en waren aan het rondtrekken. Zo ontmoet je overall leuke mensen. Wij hebben hen uit dankbaarheid wat courgettes en aardappelen uit Eigen tuin gegeven. In Glacier Park hebben we wel wat gewandeld, maar niet al te veel want honden mogen daar nergens mee op de trails (zoals ons door een park ranger verteld werd). Tja, en Alex in de auto laten zitten, dat was geen optie. Overigens heeft Alex helemaal de vakantie van zijn leven gehad want die heeft twee weken lang tussen ons in op het luchtbed in de tent geslapen, en wat vond hij dat heerlijk! Wij ook, want soms was het best fris 's nachts, dan hadden we aan hem een lekker kacheltje. Bovendien ligt hij doodstil, voor mij was het alleen even uitvogelen 's nachts wie er nou harder snurkte, hij of Heidie ;-)

BANFF
Het lange weekend zat eraan te komen (begin augustus). Dat is per definitie in Canada het drukste weekend in het jaar want iedereen wil nog even "eruit". Wij waren al vroeg uit Glacier Park vertrokken om een plekje op de camping in Banff te veroveren. Ondanks onze pogingen waren we toch te laat. Wij reden over de camping die we uitgezocht hadden, en toen we keken naar een plek zei iemand achter ons dat er net een jongedame was geweest die twee campingplekken had betaald, een zeil over de picnictafel had gelegd en toen was gegaan. "Dus die plek kan je best nemen", zei deze jongeman. "Maar ze heeft toch betaald?" zei ik, want er hing een bonnetje dat ze geregistreerd had. "Dan haal je dat toch weg", zei hij. Tja, dat is een mentaliteit die me niet aanstaat, en Heidie ook niet, dus dat hebben we niet gedaan. Strict genomen mag je niet voor een ander reserveren, je moet dus de plek innemen, betalen, registereren en meteen je tent opzetten, dat had zij niet gedaan maar dit konden we toch niet doen. Dus we zijn verder gegaan en hebben die nacht op de overflow parkeerplaats geslapen bij Lake Louise, in de bak van de pickup wel te verstaan want we mochten daar geen tent opzetten. We waren wel een bezienswaardigheid want we stonden tussen allemaal grote luxe RV's.

BC
De volgende dag dan maar weer verder naar B.C. Onderweg even lekker gezwommen in Radium Hot Springs, wat ons meteen een kans gaf om te douchen. We zochten namelijk met opzet primitieve kampeerplaatsen uit, zonder douches, heerlijk rustig. Af en toe wat gepoedeld in een bergbeek, maar dat is best fris. Eenmaal was er een pomp, Heidie zou de pomp bedienen en ik hield mijn hoofd eronder om mijn haar te wassen. Nou dat was me toch koud zeg, ik dacht dat mijn hersenen bevroren! Dus even echt douchen en zwemmen was heerlijk! Vandaar door naar Invermere waar we gewinkeld hebben (ik MOET daar altijd even naar de Outdoorwinkel en kan daar niet weggaan zonder iets gekocht te hebben, ze hebben daar zulke prachtige spullen).
Dan gaan we op weg naar de Crowsnest Pass. We moeten nog steeds een camping vinden en op een zeker moment zien we een bord "Campground 15 kilometers". Dus daar gaan we heen. Vlak voor de camping rijden we in een politiefuik. Ik doe mijn raam naar beneden en de agent vraagt waar wij vandaan komen. "Invermere", antwoord ik. Dan zegt hij streng:"Ma'm, you have to replace that windshield AS SOON AS POSSIBLE". Ik weet natuurlijk ook wel dat ik barsten in de ruit heb maar in Alberta is dat geen punt, in BC kennelijk wel. Dan voegt hij eraan toe:"Or do I have to write something down to remind you". Ik voeg er haastig en stotterend aan toe dat dat helemaal niet nodig is want dat ik dat echt kan onthouden. Intussen zit Heidie naast me bijna te stikken van het lachen, maar dat wil ze natuurlijk niet laten merken. Dan vraagt hij waar we heen gaan en als ik zeg dat we een kampeerplek zoeken zegt hij "Good luck". De camping is 100 meter verderop en die is vol, dus we komen terug langs dezelfde fuik. De agent kijkt en zegt "Oh, it's you again". Dan legt hij ons bijzonder vriendelijk uit waar we wel een camping kunnen vinden en zegt dan ook nog "Als ik tijd had bracht ik jullie erheen". Ik vraag nog of hij ECHT geen tijd heeft, maar nee... Wij gaan op zoek naar de camping en vinden de eerste niet. We vinden wel plekken waar we heel gemakkelijk wild kunnen kamperen, maar dat doen we niet. De tweede camping die hij ons genoemd heeft staat vol, maar langs het pad ernaartoe is wel een grasveldje waar we kunnen staan en aangezien vooraan de weg ook mensen op "zomaar een grasveldje" staan, besluiten we ten einde raad dat dan maar te doen. Dan maar geen kampvuur vanavond. Regelmatig komt er verkeer langs naar de camping, maar geen Oom Agent. Dat is wel een beetje een opluchting.

ZUIDWEST ALBERTA
We rijden nu dus als het ware een rondje en komen weer ongeveer uit waar we twee dagen geleden ook waren. Nu vinden we wel een camping vlak bij Pincher Creek (Alberta, met die voorruit wil ik niet meer door BC gaan), en gaan de volgende dag naar Head Smashed In Buffalo Jump. Daar mag Alex niet mee (het is een World Heritage Site) dus Heidie gaat alleen en ik wacht bij de pickup en wandel wat met Alex, want het is te warm om hem in de pick up te laten. Dan koelt het na een uur flink af en ga ik alsnog, en aangezien het dan een uur voor sluitingstijd is, mag ik voor niks naar binnen. Dit is een interessante plek waar de Indiaanse bevolking bisons over de cliff heeft gejaagd (voor voedselvoorziening). Interessant hoe ze dat deden.
Dan gaan we nogmaals naar Banff en deze keer hebben we meer geluk. We kunnen op een camping (Mosquito Creek, maar weinig muggen) staan en koken daar in het cookhouse, omdat we midden op de camping op een grasveldje staan (er was geen plek meer). We hebben wel netjes betaald. Andere campingbewoners lopen langs om te kijken wat wij daar aan het doen zijn, Heidie maakt een van de beroemde "courgette met zoete aardappel en uien" eenpansgerechten klaar, met een biefstuk. Heerlijk als je het op een houtvuur klaarmaakt! We winkelen die dag ook in Banff, en de volgende dag gaan we de Icefields Parkway op, naar Jasper.

ICEFIELDS PARKWAY
De Icefields Parkway is een aaneenschakeling van stops, met foto's van mooie uitzichten, wandelingen naar watervallen of mooie uitzichten en het fijne is dat Alex ook gewoon mee mag wandelen. Prachtig! Daar komt bij dat het schitterend weer is met strak blauwe luchten, en lekker zonnng. Geen wonder dat wij lekker bruin worden. Het hoogtepunt is de Athabasca Glacier, vandaar gaan we door naar Honeymoon Lake campground. De volgende dag gaan we naar Jasper, daar wandelen we wat rond. Ik zat daar te wachten op Heidie die even een winkel was binnengegaan, en zat daar op een bankje tegen Alex te kletsen en met hem te knuffelen. Komt er een oude man aan die zoiets zegt dat "een hond een betere makker is dan een man", enfin ik raak met hem aan de praat en al snel merk ik dat hij wel wat erg nieuwsgierig is: hij vraagt waarom "een mooie vrouw zoals ik" daar alleen zit en vraagt vervolgens of ik de rits van mijn jasje wat verder open wil ritsen om te laten zien wat ik aan "assets" heb!!!! Dat doe ik dus niet. Hij kruipt ook steeds dichterbij en ik schuif steeds wat verder de andere kant op. Gelukkig komt Heidie dan naar buiten en ik zeg "daar komt mijn vriendin, die praat wel even verder met u". En weg ben ik. Heidie heeft - naar later blijkt - dezelfde ervaring want ook bij haar kruipt hij steeds dichterbij, hij knijpt haar zelfs in haar blote bovenbeen en zegt "gespierde benen, u wandelt zeker veel?" Heidie laat Alex tussen haar en de man zitten en begint over iets anders te praten. Hij was heel duidelijk op zoek, maar op deze manier denken wij dat hij geen vrouw vindt. Gierend van de lach lopen wij verder.

GRANDE CACHE
Vanuit Jasper gaan we dan door naar Grande Cache, onze laatste kampeerplek. Onderweg wordt af en toe gestopt voor het maken van foto's van berggeiten. Veel beren hebben we nog niet gezien, maar er is nog tijd. Via Grande Cache en Grande Prairie komen we dan naar Fort Vermilion.
Onderweg zien we dan eindelijk en jonge beer de weg oversteken. Hij is zo aan het teuten met besluiten wel of niet het bos in te gaan dat Heidie genoeg tijd heeft wat mooie foto's te maken.
En die avond zijn we eindelijk na twee weken thuis. De honden zijn uitzinnig van vreugde.

THUIS
Eenmaal bij mij thuis gaan we wat evenementen bezoeken, en natuurlijk gaan we paardrijden, Heidie op Kiona en ik op Rowdy. Dat gaat prima. Verder brengen we de tijd door met veelvuldig bijpraten, creatief bezig zijn, groente plukken en schoonmaken, hond borstelen (mijn oude Schotse Collie zit erg in de klit maar gelukkig is Heidie ook hondentrimster dus deze hond ziet er nu veel beter uit. Ze lijkt wel een puppie!). We hebben twee en een halve week de tijd maar die dagen vliegen voorbij! Het "programma" dat we onszelf hebben toegedacht komt niet af en onze tijd wordt voortijdig bekort omdat ik mijn voet verstuik met paardrijden en we dus de laatste twee dagen niet meer kunnen rijden. Ik strompelde wat rond, eerst op krukken en daarna gewoon, intussen loop ik gewoon nog een beetje mank maar er is alweer twee paar schoenen dat ik aan kan, het gaat beter. In die twee dagen - waar het ook nog flink gaat regenen - zijn we veel bezig met creative activititeiten.

EINDE VAKANTIE
Als je al meer dan 45 jaar vriendin bent heb je nooit tijd genoeg. Maar aan de vakantie komt een eind en ik bring Heidie terug naar Calgary Airport. Onderweg brengen we nog een bezoek aan Welsh's, een ruitersportzaak in Edmonton, en Lammle's, in Red Deer. Maar de koffer zit vol en is flink zwaar, dus er wordt niks meer gekocht.
We nemen afscheid onder het genot van een heerlijke salade op Calgary Airport, en dan gaat zij naar de gate en strompel ik naar de parkeerplaats. Zij is eerder thuis dan ik, want ik ga die avond naar vrienden ten noorden van Edmonton, en ga de volgende dag (vandaag dus) pas door naar huis. Maar ik ben dan nu ook thuis en kijk terug op een heerlijke vakantie met mijn beste vriendin.

Binnen vijf jaar komt ze terug. Ik kijk er nu al naar uit.